Este sábado, perdéronse moitas palabras no mundo. Son as de Carlos Casares, Presidente do Consello da Cultura Galega, ou como lle chamamos os traballadores, o Consello. Baixo o seu mandato como directivo da principal institución cultural do país -xunto coa Real Academia Galega, da que tamén era membro- o Consello incrementou de xeito espectacular as súas actividades. Casares, que foi o terceiro Presidente da institución, repetía habitualmente que o Consello debía ser "un lugar de debate, reflexión e de encontro" entre tendencias, ideoloxías e políticas. A apertura á sociedade era clave. Dende o seu nomeamento como Presidente, en 1996, Casares formou equipo sempre seguindo estas metas.

Parte diso viña do seu talante. Amigo da conversación e das posturas moderadas, Casares fixo que o Consello penetrara en novos ámbitos de cara a levar a cultura a toda a sociedade: entrou a ciencia, entrou a banda deseñada, entrou Internet, entraron numerosos campos novos. O Consello enriqueceuse de multitude de proxectos e de numerosas persoas novas e cheas de talento. A supervivencia da cultura está na vida que esta tivera, esa era a mentalidade de Casares. Estaba no traballo. En moitas horas de traballo. E na tolerancia.

E gracias a este talante, o 10 de outubro do 2001 creouse culturagalega.org. Foi unha aposta arriscada, cun custe económico alto para unha institución que conta cun orzamento anual de pouco máis de trescentos millóns anuais. El, e o resto da Comisión Executiva, sabían que a cultura galega debía estar presente en Internet, e debía facerse cun producto de alta calidade que permitira á nosa lingua e á nosa creación chegar a públicos inexplorados para a cultura dentro de Galicia, e presentar con dignidade e confianza a nosa cultura ó mundo. E confiou en nós, todos xornalistas mozos, con moita vontade, para levar a cabo este proxecto.

Casares gostaba especialmente de vir polo portal. E cando viña, era como o tío mariñeiro cando chegaba de viaxe. Sempre viña con cousas entre as mans, formando parte directa do noso equipo. Estabamos a preparar unha exposición en liña sobre o Principiño de Saint-Exupery, que a el lle apaixoaba, en decenas de linguas. Quería meter toda a obra de Sarmiento, dixitalizada, na rede, metido como estaba no Proxecto Sarmiento. Casares disfrutaba coa fusión entre tecnoloxía e cultura: compartiamos achados, explorabamos as posibilidades do libro electronico -un tema que a el lle apaixoaba, sempre pegado ó seu ordenador de man, que gardaba nun peto- e do multimedia e a narración oral a través de Internet.

Adeus, Presidente: foi un pracer traballar con vostede. A súa vida é un rastro de fotografías, de conversas, de recordos. Agora mesmo estamos ollando as súas imaxes, preparando un álbum para o portal, e non parece que xa se teña ido, tan de súpeto, tan modestamente. O venres estivo aquí, connosco, na redacción. A súa morte foi como vostede foi: modesto, humilde, pragmático, sen fastos. Que teña unha boa viaxe de volta ó país de palabras.